بنام خدا
سلام دوستان. آری قطعنامه 598 پذیرفته شده بود و هنوز پیامی از امام در این باره شنیده نشده بود. باور نمی کردم که ایشان قبول کرده باشند. تقریبا یک هفته قبلش پیام بسیار مهمی از ایشان از رادیو پخش شد که یکی از جملاتش این بود.  امروز تردید در جنگ خیانت به رسول الله است، امروز ایران کربلاست،  حسینیان آماده باشید. این پیام خودش اتمام حجت با ملتی بود که بخوبی جنگ را پشتیبانی نمی کردند و با همه گرمی که داشت در دم سرد این مردم اثر نکرد و شوری برنیگیخت برای هجوم به جبهه‌ها! وقتی در مرخصی هم بودم اعزام به جبهه‌ها را که تلویزیون نشان می داد مثل قدیم نبود اقلا می توان گفت که تعداد افراد به زیادی قبل نبود. همه فکر می کردند بزودی جنگ تمام می شود و به خانه‌هایمان بر می گردیم اما اینطور نبود. فردا ساعت دو بعد از ظهر در چادر دو نفر از آذری زبانها جمع شدیم برای شنیدن اخبار. آنها خوب فارسی متوجه نمی شدند و از من خواستند خوب گوش کنم و برای آنها خبرها را تشریح نمایم. پیام بیسار مهم امام که اکثرش در باره حج بود شروع شد. خیلی متن زیبایی داشت و بالاخره در آخرهای پیام نظر امام در مورد قبولی قطعنامه اعلام شد. بدا به حال کسانی که در کنار این مسئله جهاد و شهادت نبودند. بدا به حال من که هنوز مانده ام و جام زهر آلود قبول قطعنامه را سر کشیده‌ام. همه گریه می کردند. بالاخره نظر امام در این باره اعلام شد. البته نظر بعضی دیگر از مسئولین نیز پخش شد که یکی گفته بود جلو ضرر را هر وقت بگیری فایده است! حالا با این قدرت تانک‌های غربیان در دست عراق من که تردید جدی داشتم که صدام دوباره مثل چند سال قبلش به زیر همه چیز نزند. از آقای هاشمی پیام دیگری پخش شد که مردم به جبهه‌ها بطور جدی هجوم آورند که  بعد از قبولی قطعنامه  و فشار صدامیان و پیشروی تا 35 کیلومتری اهواز دوباره مردم برای دفاع از مملکت به جبهه‌ها حمله‌ور شدند. چند روزی گذشت. خیلی کثیف شده بودم و بدم نمی آمد به ایلام بروم و حمامی بگیرم و  تلفنی بزنم. حسین کندری 20 روزی بود به مرخصی رفته بود و گفتند فردا می آید. من نیز به همراه نعمت عبدالههی و شمس الدین هاشمی و دونفر دیگر از بچه‌های مخابرات که حالا کم نبودند  بعد از ظهر از ماشاءالله اجازه گرفته و نزدیک شب به پادگان ششدار رسیدیم. امید حضرتی آشتیانی و سعید محمدیان و حمید مسکرانی را دیدم و در چادر آن‌ها خوابیدم. فردا دیدم که عراقی‌ها از دو جبهه به سمت ایلام حمله ور شدند و نیت تصرف ایلام را داشتند. شهر ایوان در 60 کیلیومتری مرز و در شمال ایلام به تصرف آنها در آمده بود و با وجود تونل به راحتی نمی توانستند به سمت ایلام بیایند که تونل ارتباطی در اختیار ما بود و از جبهه بان روشان نیز شهر صالح آباد را تصرف کرده بودند! دهلران را نیز قبلش تصرف کرده بودند. تقریبا تمام راههای ورودی شهر بدست دشمن افتاده بود. فقط راه دره شهر باز بود و احتمالا امکانات باید از آنجامی رسید. مردم ایوان به سمت فرمانداری ایلام آمدند و با مشت‌های گره کرده تقاضای آرپی جی می کردند که با مسلح شدن آنها و یک حمله خوشبختانه عراق از این شهر عقب نشینی کرد و شب پیام نماینده ایلام که فکر کنم همین آقای قنبری نماینده فعلی است برای تشکر از مردم ایوان پخش شد. ما هم در پادگان بیکار نبودیم و مرتب مهمات بار می زدیم که آقای جوزی تلفن پادگان را گرفت و من را خواستد و گفتند که باید به نیروی پیاده اعزام شویم!
ادامه دارد